της Αλεξάνδρας Αποστολίδου
Στις 23 Αυγούστου 2022 απεβίωσε ένας άνδρας που κατοικούσε στη Βραζιλία . Δεκαπέντε ημέρες μετά απεβίωσε μία γυναίκα που κατοικούσε στην Αγγλία.
Αυτοί οι δύο άνθρωποι δεν είχαν ποτέ συναντηθεί, οι ζωές τους ήταν εκ διαμέτρου αντίθετες . Κι αν μας ρωτούσαν «μήπως είχαν κάτι κοινό, ένα είδος παράλληλης πορείας», το πιο πιθανό είναι να λέγαμε «όχι».
Κι όμως !
Ο άνδρας, ο Indio do Buracο ήταν το τελευταίο μέλος μας φυλής του Αμαζονίου, που δεν θέλησε να αφομοιωθεί με τους κατ’ επίφαση πολιτισμένους της χώρας του. Σφράγισε με το θάνατό του μια εποχή , που πέρασε ανεπιστρεπτί για τις αυτόχθονες φυλές του Αμαζονίου.
Η γυναίκα, η Ελισάβετ Β’ βασίλισσα της Αγγλίας – όπως όλα δείχνουν – σφραγίζει κι εκείνη μια εποχή που περνά ανεπιστρεπτί.
Τα αποτελέσματα της αναχώρησης της γυναίκας από τη γη θα επηρεάσουν την ανθρωπότητα. Θα τα δούμε, το πότε ακριβώς δεν το γνωρίζουμε .
Όμως και τα αποτελέσματα της αναχώρησης του άνδρα από τη γη θα επηρεάσουν την ανθρωπότητα. Αλλά αυτά είναι δυσδιάκριτα, σαν το «πέταγμα της πεταλούδας».
Στη ζωή και των δύο βασικός παράγων ήταν το μοιραίο, η φυλή και η οικογένεια στην οποία γεννήθηκαν.
Μια προδιαγεγραμμένη ζωή, επακριβώς καθορισμένη από τα πατροπαράδοτα ήθη και έθιμα, τα οποία όφειλαν να τηρήσουν και από το ρόλο που έπρεπε να διαδραματίσουν.
Μία κατ’ επίφαση ελευθερία. Ο μεν ένας αυστηρά μέσα στα όρια του Αμαζονίου, καθώς η επαφή με τους «πολιτισμένους» ήταν κίνδυνος. Η δε άλλη μέσα στους κήπους του παλατιού της με τα όρια αυστηρά καθορισμένα, από τους φρουρούς της, καθώς η επαφή με τους πολίτες θα μπορούσε να ενέχει κινδύνους.
Χωρίς τη δυνατότητα να ανατρέψουν τις πολιτικοκοινωνικές συνθήκες που επέδρασαν στη προσωπική ζωή τους και οι δύο δεν μπόρεσαν να απολαύσουν την ήρεμη και με φυσική πορεία οικογενειακή ζωή του καθημερινού ανθρώπου.
Ο Indio do Buracο στερήθηκε τη δυνατότητα να ζήσει τα τελευταία του χρόνια περιτριγυρισμένος από τα παιδιά του. Κάποιοι τα είχαν σκοτώσει εδώ και πολύ καιρό, γιατί θεωρούσαν ότι είναι εμπόδιο στην λειτουργία του κράτους των «πολιτισμένων»
Η Ελισάβετ στερήθηκε τη δυνατότητα να βιώσει τη μητρότητα, να απολαύσει σαν κάθε μάνα τα πρώτα χρόνια της ζωής των παιδιών της . Βάσει του πρωτοκόλλου, οι γκουβερνάντες τα απομάκρυναν από κοντά της , για να μην είναι εμπόδιο στην άσκηση της υπηρεσίας της προς τους πολίτες.
Χωρίς να αναλωθούμε σε δαιδαλώδεις σκέψεις για τα κακώς κείμενα και σε αόριστες ιδέες για το τι διαφορετικό θα μπορούσε να γίνει, ας τους κοιτάξουμε για μια στιγμή σαν ανθρώπους.
Και οι δύο είχαν λάβει την ίδια απόφαση, να υπηρετήσουν το καθήκον τους. Και με αξιοθαύμαστη αυτοπειθαρχία το υπηρέτησαν πιστά μέχρι τέλους.
Καθείς εφ’ ω ετάχθη