της Μαρίνας Κουρμπέλα
Ήρθε ο σεισμός και σάρωσε.
Ανθρώπους, κτίρια και αποκτήματα, άλλα.
Και μετά.
Μετά, σαν αστραπή η αγάπη.
Πάνω από τα συντρίμμια.
Να σπεύδουν οι άνθρωποι, ‘Έλληνες, και άλλοι.
Να αφουγκράζονται ζωή κάτω από τα χαλάσματα.
Να σκάβουν με μηχανήματα και με χέρια
Να βρούνε τη ζωή και να την ξαναφέρουν στον Ήλιο
Να κάνουν το κλάμα χαμόγελο και τη λύπη χαρά.
Και εσύ, να κλαις. Γιατί πάλι νίκησε
Να κλαις γιατί αγκαλιάζονται άνθρωποι.
Αυτοί, που νόμιζαν, άλλοι, ότι δε θέλουν ούτε Καλημέρα να πουν
Γιατί βλέπεις τον πόνο και νοιώθεις ότι είσαι εσύ
Γιατί δεν έχεις φτερά να πετάξεις εκεί που τα αδέλφια φωνάζουν
Να κλαις γιατί τους ξέφυγε ο άνθρωπος. Τους νίκησε
Έσπασε την πόρτα του κακού
Όρμησε η αγάπη στα συντρίμμια.
Τα καταστρέφει.
Να ξεσκεπάσει τη Ζωή που ‘ήθελαν θαμμένη.
Να ντροπιάσει την καταστροφή και να χαρίσει στα συντρίμμια την κακία.
Κάθε μορφής κακία.
Ας χαίρονται, όσοι ζουν με το κακό, για το κακό.
Όσοι για άλλους επιζητούν καταστροφή
Ας χαίρονται στα συντρίμμια
Η αγάπη θα ξαναφέρει ζωές
στη χαρά του Ήλιου.
Στη χαρά της δημιουργίας.
Γατί είναι πάντα ο Μεγάλος νικητής.
Η Αγάπη!
***************
Η άλλη μορφή της Ζωής
pelazkarabo.blogspot.com