του Αντώνη Παγκράτη
Ο φάρος του αφορεσμένου στο βορειοδυτικό άκρο του κόλπου Μιραμπέλλου,
στο ακρωτήριο «Άγιος Ιωάννης»
Στεκόταν στην άκρη του κομματιού της ξηράς, να ’χει φυλαγμένα τα νώτα του με τα πόδια του χωμένα βαθιά στη γη. Το σώμα του στητό κι ολόρθο, με το φωτισμένο κεφάλι, έστελνε σινιάλα και χαιρετισμούς στα περαστικά πλοία και χαμόγελα στους κολυμβητές που τόνε πλησιάζανε. Καμιά φορά σε μέρες φουσκοθαλασσιάς έστελνε κρυφά σινιάλα στους ασυλλόγιστους, που δεν υπολόγιζαν τη δύναμη και τη μάνητα, κάπου κάπου, της ερωμένης του, της θάλασσας. Άλλοτε γλυκιά και τρυφερή τον έσπερνε με χάδια και λόγια αγάπης, κι άλλοτε θυμωμένη τον χτυπούσε κατάστηθα με μανία καθώς έσμιγε σπαρακτικά μαζί του, όχι από εκδίκηση μα για να τον ρουφήξει στα σπλάχνα της, τον ήθελε καταδικό της. Εκείνες τις στιγμές αναλογιζόταν ο γερο-φάρος, όταν γύριζε πίσω στα παλιά, σαν να σταματούσε τον χρόνο και ξαναγινόταν παλικάρι, όλος ορμή και πάθος.
Εκείνη τον τύλιγε παθιασμένη κι εκείνος απολάμβανε την επαφή μέχρι τα συθέμελά του, μη θέλοντας να την αποχωριστεί. Σαν τέλειωνε η μυσταγωγία στέκονταν κι οι δυο αμίλητοι, χορτασμένοι από έρωτα, εκείνη χαλαρωμένη, μ’ ακουμπισμένο το κορμί στα πόδια του και του σιγοτραγουδούσε. Εκείνος από ψηλά την κοιτούσε στα μάτια μ’ ένα μυστηριακό βλέμμα. Βλέμμα προσδοκίας για την επόμενη συνεύρεση που πάντα την αποζητούσε πιο τρανταχτή από τις προηγούμενες, βλέμμα ατσάλι. Μόνο το φωτισμένο κεφάλι του γυρνούσε και ξαναγυρνούσε και πάλι το ίδιο, με μια ανησυχία μήπως και δεν προλάβει να γνωρίσει το κορμί της πόντο πόντο, στην απεραντοσύνη της ατέλειωτης που του ’δινε μόνο ό,τι είχε επιλέξει η ίδια για να γευτεί. Και οι δυο τα ’θελαν όλα, μα όλα, μόνο που εκείνη, ευλογημένη-ελεύθερη, ταξίδευε παντού, ενώ αυτός, ταγμένος από τους θεούς, έστεκε ακίνητος να φυλάει τους ξεχασμένους, να προστατεύει τους ταξιδιώτες και μαζί μ’ όλα τούτα να την προδίδει, να μην κρατά τα μυστικά της, να τα φανερώνει, προστάτης των ανέμελων ερωτευμένων που τη γεύονταν. Αυτός ήταν θνητός κι ακολουθούσε προστάγματα, ενώ αυτή αθάνατη. Δεν αισθάνθηκε ποτέ κατώτερός της, είχε συνειδητοποιήσει τη νομοτελειακή θνητότητά του, είχε συμφιλιωθεί με το τέλος. Μια χάρη, μία και μοναδική, ζητούσε από τον Ποσειδώνα σαν προσευχόταν. Να μην τον στείλει στον «άλλο κόσμο» ανθρώπινο χέρι, μόνο να τον καταπιεί η φόνισσα ερωμένη του.
Αυτά σκεφτόταν χρόνια πολλά ακίνητος. Δεν τον παρηγορούσε καμιά άλλη σκέψη παρά μονάχα οι λαχταριστές συνευρέσεις, όταν η αρχόντισσα θυμόταν τον υποτακτικό της. Με ανείπωτη αγωνία περίμενε το τέλος, κι ας του διόρθωσαν κάποια μαραμένα σπλάχνα για να δείχνει νεότερος και πιο ακμαίος, μα τι τα θες, ο ίδιος περίμενε τον θάνατο, τη λύτρωση, το αναπάντεχο τέλος, είχε κουραστεί. Δεν ήταν πια χρήσιμος, το ’ξερε, τα καράβια άλλαξαν ρότα, λίγο τον είχαν ανάγκη, μα ούτε να χαθεί δεν ήταν μπορετό, ο στρατευμένος φύλακας, προστάτης των ταξιδιωτών, δεν ήταν στο χέρι του. Μια χαρά τού ’μεινε. Να ζητιανεύει μια επαφή, όταν φιλοξενούσε, έστω για λίγο, παράνομους κάθε λογής που φώλιαζαν κυνηγημένοι στο κορμί του. Ευλογημένος ας ήταν ο υπηρέτης του που τον εγκατέλειψε με την είσοδο μισάνοιχτη. Τον έβλεπε από καιρό σε καιρό, πάντοτε απόμακρο, σχεδόν χυδαίο, με περιφρονητικό βλέμμα. Ούτε μια φορά δε θέλησε να κοιτάξει μέσα στην ψυχή του ο άθλιος υποτακτικός, έστω από περιέργεια, να διδαχτεί από τα πάθη του. Για αισθήματα και τέτοιες πεζότητες δεν είχε την απαίτηση. Μια κοπελίτσα που τον επισκεπτόταν καθημερινά δυστυχώς τέλειωναν οι διακοπές της και θα του ’φευγε. Με τι χαρά κι απαντοχή τούς περίμενε και τους έκρυβε στα σπλάχνα του κι αυτή και το παλικάρι της! Μέχρι και το βλέμμα του έστρεφε για να μη βλέπει τα παιχνίδια τους και τους ταράξει. Θυσίασε κι αυτή τη μίζερη χαρά, μην και τους ενοχλήσει και φοβηθούν και φύγουν. Τέτοιες παρέες έκαναν το αίμα του να κινείται λίγο πιο έντονα, ζωντάνευε.
Μια χειμωνιάτικη βραδιά, καταπονημένος από έναν φανατισμένο Γραιγολεβάντε, ποτέ δεν αγαπούσε αυτό τον άνεμο, είδε από πολύ νωρίς προβατάκια στο βάθος του ορίζοντα. Ήταν τα σινιάλα της καλής του, μα ετούτα απόψε ήταν άλλου είδους, δεν τα ’χε ξαναγνωρίσει. Προαισθάνθηκε το τέλος, όμως πράμα παράξενο, ήταν ήρεμος. Έρχονταν καταπάνω του κι όλο δυνάμωναν και δυνάμωναν. Όσο κρατούσαν τα παιχνίδια των κυμάτων, η ταραχή του μεγάλωνε, πιο πολύ για το άγνωστο, μα πήρε μια ανάσα ζωής σαν άκουσε τη φωνή του Ποσειδώνα στην αντάρα…
«Χρόνια πολλά με υπηρέτησες πιστά. Το δώρο μου για τις υπηρεσίες σου είναι να ταξιδέψεις όρθιος».
Η ερωμένη του φάνηκε από μακριά, αλλά απόψε δεν ήταν παιχνιδιάρα σαν τις άλλες φορές, ήταν μαινάδα. Πάλεψαν για ώρες και τη γεύτηκε σαν την πρώτη φορά, όταν ήταν νέο παλικάρι, ώσπου σιγά σιγά λύγισε. Έσφιξε, με όσες δυνάμεις του ’χαν απομείνει, τα δόντια του και στον τελευταίο σπασμό η φόνισσα τον ρούφηξε ολόκληρο. Ήταν πια ολόδικός της, ήταν πια ολόδική του.
Ούτε για μια στιγμή δεν έχασε την περηφάνια του. Αναπαύεται στα σπλάχνα της αθάνατης ερωμένης, στητός κι ολόρθος, μόνο τα φώτα από το κρανίο του, ταπεινό σημάδι της ύπαρξής του, έσβησαν…
Αντώνης Παγκράτης
Γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1952 και μεγάλωσε στον Πειραιά, όπου και τελείωσε το γυμνάσιο στο ‘Ecole Saint- Paul (Γαλλική Πειραιά). Σπούδασε στο Φαρμακευτικό Τμήμα της Φυσικομαθηματικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 1978 άσκησε επάγγελμα στην Κέρκυρα. Μουσικός-χορωδός στην Χορωδία San Giacomo (κλασικό, οπερατικό ρεπερτόριο κυρίως) από το 1981.
Κυκλοφόρησε το βιβλίο του με διηγήματα ”Τσιμπούκια και τσιμπουκάδες” σε Κερκυραϊκή ντοπιολαλιά. Έχει γράψει πολλά διηγήματα καθώς και το μυθιστόρημα ”Φλερτ μέσω διαδικτύου’‘ τα οποία είναι ανέκδοτα.