της Αλεξάνδρας Αποστολίδου
Γιάννη Γαΐτη, Le mannequin
Και ενώ είχαμε τα δικά μας γεγονότα απανωτά το ένα μετά από το άλλο -τόσα που πάψαμε και να «μετράμε» και ν’ αναρωτιόμαστε «πόσοι;» – μας ήρθε το κακό μαντάτο της καταστροφής στην παρακάτω γειτονιά.
Πέρα από τη θάλασσα, αλλά κοντά μας, μάθαμε ότι μετρήθηκαν «280 θάνατοι». Κι
εμείς συνηθισμένοι πια στα μεγάλα νούμερα απώλειας λόγω καταστροφών και πολέμων, κουνήσαμε θλιβερά στο κεφάλι και γυρίσαμε στην καθημερινότητά μας.
Κι αν τούτη την ώρα καθημερινότητα για κάποιους από εμάς σημαίνει αγώνας
για την επιβίωση μετά τις καταστροφές ή για την αποκατάσταση τους, για «τους πολλούς» συνεχίζει να είναι μόνο η ρουτίνα μέσα στα γρανάζια της μηχανοποιημένης και εν πολλοίς εικονικής ζωής.
Και μετά ήρθε νέο ανακοινωθέν κι άλλο ένα κι άλλο. Μετρήθηκαν «800», «1000»,
«1300» και δεν ξέρουμε που θα σταματήσει ο χάρος να πριμοδοτεί στον πλειστηριασμό της καταστροφής.
Κι εμείς «οι πολλοί» τι κάνουμε;
Κουνάμε ξανά το κεφάλι με έκφραση λύπης και συνεχίζουμε τη ρουτίνα.
Και κυρίως τι σκεφτόμαστε;
«Δεν είμαστε διασώστες, έτσι κι αλλιώς έχουμε τους δικούς μας ζωντανούς να
φροντίσουμε. Δηλαδή, όχι εμείς ακριβώς, αλλά κάποιοι αρμόδιοι , ειδικοί, ή τέλος πάντων οι ικανοί και οι κατάλληλοι. Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς;»
ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΡΟΠΟ ΣΚΕΨΗΣ !
Να πάψουμε να μένουμε στους αριθμούς, για να πάψουμε να αντιμετωπίζουμε
τους ανθρώπους σαν τους κόκκους της άμμου!
Οι αριθμοί παίζουν παιχνίδια με τη σκέψη μας, ακόμη κι αν πρόκειται για
ανθρώπους!
Μας εντυπωσιάζουν οι μεγάλοι αριθμοί των χαμένων σε μια καταστροφή. Όμως
δεν χωράνε στο κεφάλι μας και στην ψυχή μας, γι αυτό πέφτουν στη λήθη.
Άλλωστε οι αριθμοί είναι κάτι αόριστο. Έτσι δεν μπορούμε να τους δώσουμε
μορφή, δεν διαθέτουμε έστω και λίγο χρόνο, για να τους σκεφθούμε σαν ανθρώπους.
Κι όμως ήταν όλοι «άνθρωποι» με συγκεκριμένη πορεία ζωής, με μορφή, με
πρόσωπο, με μάτια που σε κοιτάζουν και κάτι θέλουν να σου πουν!
Κι αν στην επόμενη καταστροφή ο αριθμός είναι μικρότερος λέμε «πάλι καλά».
ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ! ΚΑΘΕ ΑΙΦΝΙΔΙΑ ΚΑΙ ΒΙΑΙΗ ΑΠΩΛΕΙΑ ΖΩΗΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ!
Μας εντυπωσιάζει ο ένας θάνατος –ιδιαίτερα όταν προβάλλεται τεχνηέντως στα
ΜΜΕ-όμως δεν μας εντυπωσιάζει η εικόνα ενός συγκεκριμένου ανθρώπου που βρίσκεται σε κίνδυνο θανάτου. Γι αυτό δεν αντιδρούμε, δεν ενεργοποιούμαστε, δεν δρούμε.
Έχουμε βλέπεις συνηθίσει να βλέπουμε τη σκηνή απαθείς στον καναπέ, ξανά και
ξανά, ως τρέιλερ ειδήσεων ή ως ταινία. Κι έτσι βλέποντας το ίδιο έργο ξανά και ξανά,πέφτουμε σε λήθαργο.
ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΣΥΝΗΘΙΖΟΥΜΕ ΣΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ και ΑΔΡΑΝΟΥΜΕ!
ΧΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΣΕΒΑΣΜΟ προς ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ!
Χάνουμε την ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ της ΔΡΑΣΗΣ και κυρίως της ΠΡΟΝΟΗΤΙΚΟΤΗΤΑΣ !
Μιλάμε για «ατυχήματα» και για «θεομηνίες» για να μην δούμε το δικό μας μερίδιο ευθύνης για πολλά και κυρίως για την έλλειψη πρόνοιας και φροντίδας.
ΑΣ ΔΟΚΙΜΑΣΟΥΜΕ ΝΑ ΣΚΕΦΘΟΥΜΕ ΟΤΙ :
Όλοι ήταν άνθρωποι, ο καθένας τους με πρόσωπο μοναδικό με συγκεκριμένα
χαρακτηριστικά ανόμοια από αυτά των άλλων, άνθρωπος με όνομα και επίθετο, με συγγενείς και φίλους. Αν καθόμαστε δίπλα του, θα μπορούσαμε να τον ακούσουμε να μας μιλά για τους πόθους του, για τις προσπάθειές του, για τα επιτεύγματά του.
ΑΣ ΑΝΑΛΟΓΙΣΘΟΥΜΕ ΟΤΙ:
Ο καθένας τους, αιφνίδια και άθελά του άφησε ένα κενό πίσω του.
Κι ας προσπαθήσουμε να γεμίσουμε στιγμιαία αυτό το κενό !
Να τον φαντασθούμε ότι είναι απέναντί μας,
– χωρίς να νοιαστούμε αν ήταν Έλληνας, Τούρκος ή Μαροκινός –.
Ας σχηματίσουμε νοερά τη μορφή του, το πρόσωπό του.
Μας κοιτά στα μάτια και μας μιλά με τη δική του φωνή , αυτή που αναγνωρίζουν οι δικοί του ακόμη κι αν δεν τον βλέπουν.
Και μετά ας δοκιμάσουμε να το κάνουμε αυτό, όχι με τους 100 ή τους 1000, αλλά
με μόλις 10 αδικοχαμένους.
Αν τούτο μας ξυπνήσει από τον λήθαργο, θα καταλάβουμε ότι είναι άνθρωποι,
πρόσωπα και όχι αριθμοί.
Κι αν διατηρήσουμε μέσα μας αυτή τη δόνηση ΘΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ!
Αλλιώς ας παραμείνουμε στη μηχανική ρουτίνα της υλικής διαβίωσής μας. Όμως
τότε δεν θα έχουμε λόγο να «παραπονιόμαστε» για τα δεινά που συμβαίνουν γύρω μας ή σε εμάς τους ίδιους.
ΑΣ ΝΟΙΑΣΤΟΥΜΕ, ΑΣ ΦΡΟΝΤΙΣΟΥΜΕ, ΑΣ ΔΡΑΣΟΥΜΕ !
ΑΣ ΠΡΟΝΟΗΣΟΥΜΕ, ΑΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΟΥΜΕ
ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΟΡΑ !
Αφιερωμένο
Στην Ελένη, στην Ελπίδα, στον Αντώνη και σ’ όλους τους άλλους
(κάντε τον κόπο να βρείτε τα ονόματά τους) .
Στο Γεράσιμο που παλεύει ακόμη για τη ζωή του
Στον Ναμπίλ που μας στέλνει «μήνυμα» από την αντίπερα όχθη.
10-9-23 από τα καθημερινά της Αφαίας