της Κρυσταλλίας Ιωαννίδου
Φωτογραφία της Κρυσταλλίας Ιωαννίδου : απο την έκθεση φωτογραφίας “”Περιδιαβάζοντα.. (σ)την πόλη”
Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης)
“Στο καμαρίνι” Πορτρέτο του Τάσου Προύσαλη ηθοποιού και ιδρυτή του “Εσωθέατρο”
από παράσταση έργου του Μολιέρου
Ίσως το μεγαλύτερο θύμα της πανδημίας να είναι το θέατρο. Κι αυτό γιατί είναι η τέχνη που προϋποθέτει εκείνο ακριβώς το στοιχείο που ο καινούργιος επικίνδυνος ιός στοχεύει καίρια και ηδονικά: την κατάργηση της απόστασης, το πλησίασμα, την αγκαλιά, τη θέρμη της επαφής, της ανταλλαγής, του αυθορμητισμού.
Οι άνθρωποι του θεάτρου κλήθηκαν να φύγουν από τη σκηνή και το κοινό από τις αίθουσες. Και παραμένουν όλοι σε μια πολύμηνη ακινησία, σ’ έναν μετεωρισμό στο κενό και την ανασφάλεια.
Οι θεατρικοί χώροι άδειασαν, όπως και οι ζωές των καλλιτεχνών αλλά όχι μόνο των καλλιτεχνών. Δίπλα σε σκηνοθέτες και ηθοποιούς ένα πλήθος ανθρώπων εργάζεται αθόρυβα και αθέατα για να μπορέσει η παράσταση να βρει ρυθμό, αναπνοή, για να τη βρίσκει ξανά και ξανά κάθε βράδυ.
Άνθρωποι που βρίσκονται στην παραγωγή, την κονσόλα του ήχου και των φώτων, στην επικοινωνία και την οργάνωση, στη φωτογραφική κάμερα, στο ηλεκτρολογείο, στο βεστιάριο, στην ταξιθεσία, την καθαριότητα.
Είναι επαγγελματίες που αποτελούν οργανικά μέρη μιας θεατρικής παράστασης, αυτής της τέχνης του μαγικού και του εφήμερου -κι ίσως εξαιτίας αυτού του τελευταίου, του εφήμερου, δεν φτάνει μέχρι τα αυτιά της Πολιτείας το κέρδος που φέρνει στη ζωή μας το θέατρο. Ίσως επειδή είναι κέρδος πνευματικό κι αυτό δεν αποτιμάται σε χρηματιστήρια και τεχνοκρατικές στατιστικές.
θΕΑΤΡΟ ~Μπ. Μπρεχτ ( 1950 )
___________________________________________
Περισσότερο φως, ηλεκτρολόγε, στη σκηνή ! Πώς θες ,
δραματουργοί κι ηθοποιοί, να δείξουμε τ’ αντικαθρεφτίσματα
του κόσμου, μέσα στο μισοσκόταδο; Τούτο το σύθαμπο
καλεί σε ύπνο. Ενώ εμείς θέλουμε ξύπνιους
θεατές – κι ακόμα πιο πολύ: ξύπνιους ! Καν’ τους
να ονειρευτούν στο πλέριο φως !…
Μπ. Μπρεχτ ( 1950 )
_________________________________________