της Ράνιας Τζεν
Η «Ανάσταση του Λαζάρου», ένα από τα αριστουργήματα του μεγάλου Ολλανδού ζωγράφου φιλοτεχνήθηκε κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1620 ή κατ’ άλλους αρχές της δεκαετίας του 1630.
Είναι ένας από τους πολύ ενδιαφέροντες πίνακες του Ρέμπραντ, τόσο για τα κρυμμένα φιλοσοφικά μηνύματα που περιέχει, όσο και για την τεχνική του chiaroscuro που δίνει ξεχωριστή δραματικότητα στο έργο. Το φως και το σκότος μέσα στον πίνακα δεν αποδίδουν τον φυσικό φωτισμό του χώρου. Ο φωτισμός χρησιμοποιείται για να δώσει έμφαση σε κάποια πρόσωπα ή σκηνές δράσης, ενώ το σκότος σε άλλα σημεία του πίνακα αφανίζει λεπτομέρειες που δεν ενδιαφέρουν ενισχύοντας έτσι τον διαχωρισμό των δύο αντίθετων κόσμων.
Η αντίθεση φωτός- σκιάς σε συνδυασμό με τα κρυμμένα σύμβολα που καθορίζουν τη θέση και στάση των προσώπων στον πίνακα, προσδίδουν μεταφυσική διάσταση στο έργο.
Τα πρόσωπα της σκηνής σχηματίζουν ένα τρίγωνο, με κορυφή τον Ιησού με υψωμένο το δεξί χέρι προς τον ουρανό επισημαίνοντας την αιωνιότητα και αθανασία. Στη βάση του τριγώνου από τη μια πλευρά η φθαρτή ζωή, συγκεκριμένα οι συγγενείς που αφού βίωσαν τη θλίψη του θανάτου γίνονται έκθαμβοι μάρτυρες της ανάστασης του Λαζάρου που καταλαμβάνει την άλλη κορυφή της βάσης του τριγώνου.